حافظ

دوش دیدم ک ملایک در میخانه زدند

گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنان حرم سدر و عفاف و مکوت

با من راه نشین باد به مستانه زدند

شکر ایزد که میان ون و او صلح افتاد

صوفیان رقص کنانساغر شکرانه زدند

آسمان بار امانت نتوانست کشید

قرعه فال به نام من دیوانه زدند

آتش آن نیست که از شعله او خنند شمع

آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب

تا سر زلف عروسان سخن شانه زدند